In 1980 en 1981 was Neptunus op internationaal niveau al eens aanwezig geweest in de eindronde. Maar voor de eerste succesvolle deelname moeten we wachten tot 17 juni 1990. De plaats van handeling is Pineuilh, middenin een groot wijngebied, op een kleine twee uur van Bordeaux.
Om de betere Italiaanse en Nederlandse ploegen in de gelegenheid te stellen hun krachten met elkaar te meten, had de CEBA (de overkoepelende Europese honkbalbond) besloten een Europa Cup voor bekerwinnaars in het leven te roepen. Omdat er in Nederland al heel lang geen bekertoernooi voor honkbalteams meer was, kreeg de nummer 1 van de rangschikking van het voorbije seizoen (Neptunus) de uitnodiging om naar het toernooi af te reizen.
Een in alle opzichten bijzondere organisatie
De organisatie van het toernooi – intiem en ontspannen – geeft de direct betrokkenen (spelers, begeleiding en supporters) nog altijd aanleiding om met veel plezier aan dit meerdaagse toernooit terug te denken. En dat er uiteindelijk ook nog eens sprake was van winst, maakt het natuurlijk extra leuk.
Tegenstanders op het toernooi waren: Mortsel, Elipa Madrid, Pineuilh en de Italiaanse topteams Parma en Nettuno. Er werd een halve competitie gespeeld waarbij de nummers één en twee zich (met behoud van het resultaat uit de onderlinge wedstrijd) plaatsten.
De kleintjes konden zonder noemenswaardige inspanningen direct richting uitgang. Neptunus klopte Mortsel Stars met 17-0. Tegen Elipa Madrid werd het 14-4 en het arme Pineuilh werd in 7 innings op 23-0 nederlaag getrakteerd.
Neptunus was het toernooi tegen Parma begonnen met een 8-7 nederlaag. Daardoor moest er van Nettuno worden gewonnen. Anders zou er sprake zijn van vroegtijdige uitschakeling. Dat wilde niemand.
Met Harry Koster op de heuvel slaagde Neptunus in die opdracht. Het werd 6-2 voor de Nederlands kampioen. Hierna won Nettuno – dat enkele oud-Major Leaguers in de gelederen had- met 3-2 van Parma. Daardoor eindigden drie teams samen op de eerste plaats. Door het run saldo tijdens de onderlinge ontmoetingen kwamen Parma en Neptunus uiteindelijk in de finale.
Een finale over twee wedstrijden
Van het beetje extra zelfvertrouwen dat de kapitaalkrachtige Italianen ten toon meenden te moeten spreiden was al heel snel weinig tot niets meer over.
Eric de Vries (een van de hoofdrolspelers in de tweede finale weet het nog als de dag van gisteren.
“Ik was aanvankelijk de closer van de wedstrijd, maar doordat Geoffery Kohl eerder moest worden vervangen, moest ik al vanaf de 5de inning aan de slag bij een 5-3 achterstand.
De eerste pitch was een wilde worp, maar ik voelde me zó goed daarna. Tweede honkman Massimo Fochi van Parma was de beste slagman van het toernooi. Ik weet nog dat ik Fochi er uit liet zien als Captain Clueless op inside pitches naar zijn handen.
Bijzonder dat ik nog steeds na al die jaren kan terughalen. Zo van ‘I can beat the New York Yankees in game 7 van de World Series’. Die andere ex-prof (Max Zambrelli) kreeg zo hetzelfde arsenaal pitches voor de laatste keer 3-slag van de wedstrijd. De eerste Europa Cup van Neptunus was binnen.”
We reden na de game meteen naar huis met de bus. Ik weet nog dat we even stopten in de buurt van het veld onder de Europa Cup banner die boven de weg was opgehangen.
Jim Wasem klom via hete bovenluik op de bus, heeft de banner losgehaald en opgerold. Die ging mee terug naar Rotterdam. We gingen stuk van het lachen en hebben op de lange weg naar huis een feestje gebouwd in de bus.
Tekst : Herman Hiemstra
Foto’s: Eric de Vries
